Zij hebben er samen gereisd en ieder apart. Ze kennen de meeste hoeken van het land. Beiden worden gedreven door de wens om een ander Ethiopië te laten zien: dat van veerkrachtige en bevlogen mensen, die het geluk hebben in een land met een grote culturele en natuurlijke rijkdom te wonen. Maar ze verdoezelen de zwakheden niet.
Arjan van Dijk, fotograaf
www.arjanvandijk.nu
arjanvandijk@mac.com
In 1996 maakte ik voor het eerst kennis met Ethiopië. Ik reisde langs missieposten, maakte vrienden en beloofde terug te komen. Tijdens mijn tweede reis, het jaar daarop, raakte ik helemaal in de greep van dit land met zijn boeiende geschiedenis, prachtige en afwisselende natuur en aardige en trotse bewoners. Een land waar bijna 90 miljoen mensen leven en dat nog steeds één van de armste ter wereld is. Een land met een soms beroerd imago van honger, conflicten en droogte. Toen al ontstond het idee om door middel van fotografie en fotoboeken de andere kant van dit imago te laten zien. Sindsdien heb ik nog zeven grote reizen gemaakt en een archief opgebouwd met heel veel beeldmateriaal.
Jos van Beurden, schrijver
www.josvanbeurden.nl
jos.vanbeurden@inter.nl.net
Tussen 1985 en nu ben ik heel vaak in Ethiopië geweest. Meestal om reportages te maken, soms om onderzoek te doen. Vooral de afgelopen twintig jaar heeft het land zich snel ontwikkeld, en hier en daar wordt al zichtbaar dat Ethiopië over enkele decennia geen ontwikkelingsland meer is maar een midden-motor. Mijn afschuw van het geweld in het land is altijd ruimschoots goed gemaakt door de schoonheid van zijn natuur en het uitdagende van zijn cultuur. Ik bedoel niet alleen kerken, kloosters en moskeeën en hun kunstschatten maar ook door de vraag waarom Ethiopiërs zijn zoals zij zijn. Wat delen wij? Waarin verschillen wij? In de loop der jaren ben ik steeds meer van het land gaan houden.